.....ik had nog niet eerder de rust om een stukje te schrijven over Boris, ons lieve grote, knuffelige, harige hondenmaatje. Sinds 1 april 2007 was hij bij ons. En wat hebben we van hem genoten. Het liefst zat hij op schoot. Hij had er nl geen idee van dat hij zo groot was. Dat gaf nog wel eens hilarische situaties. Bijvoorbeeld op de camping: Net als elke dag moest en zou hij bij de baas op schoot. Dat het wat moeilijker paste omdat de baas op een campingstoel zat, dat maakte hem niet uit. Gewoon door duwen, dan past het vanzelf. Enig idee hoe dat er uit zag? ........ja.....dat vonden de andere campinggasten ook. Die kwamen graag nog een keer langs om dit fenomeen te bekijken. Het liefst was hij altijd bij ons. Mee in de auto, mee in het bootje, mee op de waterfiets.......Knuffelen deed hij het allerliefst. Hij lag bijvoorbeeld graag naast me bij de bank, dan kon ik zijn kop strelen.
Vrijdag 11 november hebben we hem in moeten laten slapen. Wat was dat een ontzettende moeilijke beslissing. Hij was nog zó jong. Hij had twee weken daarvoor zijn poot gebroken. Zo maar, uit het niets eigenlijk. Dat baarde al grote zorgen maar in eerste instantie leek het toch allemaal goed te komen. Helaas mocht het niet zo zijn. De botstructuur was niet goed en kon niet goed gezet worden. Dan moet je je verstand boven je gevoel laten gaan, want je kan je beste maatje geen pijn laten lijden. En pijn had hij....hij liet het alleen niet blijken. Tot het laatste moment wat hij nog zo lief. Nog steeds wilde hij graag op schoot, maar dat kon niet. Dan gingen we maar bij hem zitten om hem toch te knuffelen.
Nu hij er niet meer is, is er een grote leegte thuis. Wat zullen we hem missen.
Dag lieve grote vriend
